Sommige mensen vergelijken deze spannende tijd met oorlogsgevoelens. Ik denk dat die opvatting moeilijk voelbaar is voor onze nieuwe generaties maar ik begrijp de gedachte wel.
Door die vergelijking met de oorlog kwam onwillekeurig Dietrich Bonhoeffer (1906-1945) in mijn gedachten. Ooit volgde ik met veel genoegen het bijvak “Christusbeelden in de kunstgeschiedenis” bij professor Jan van Laarhoven. Het toeval wil dat ik op gymnasium Beekvliet ook les van hem had gehad, een boeiend verteller.

In het verlengde van veranderende Christusbeelden liggen uiteraard ook de wijzen van bidden in de loop der eeuwen, waar van Laarhoven een klein boekje over publiceerde.  Ondanks wisselende beelden blijven er vaste items waardoor de moderne mens zich thuis kan voelen bij veel gebeden uit de kerkgeschiedenis, blijkt dan.

Zo schreef Dietrich Bonhoeffer met kerstmis 1943 een gebed voor zijn medegevangenen. Een prachtig gebed dat ons heel actueel in de oren klinkt. Opvallend daarbij zijn de zo treffende geheel eigenstandige rollen van de menselijke Jezus Christus, de schenkende Heilige Geest en de barmhartige God.
Het laatste deel van het gebed wil ik graag met u delen:

Heer, Jezus Christus,
arm, gevangen en verlaten zoals ik,
Gij kent de nood der mensen, Gij blijft bij mij
ook als geen mens meer bijstand biedt.
Vergeten doet Gij niet, Gij zoekt mij, Gij wilt
dat ik U herken en dat ik me tot U keer.
Heer, ik hoor U roepen en ik volg, maar help me.

Heilige Geest, schenk me het geloof
dat me kan hoeden voor vertwijfeling en zonde;
geef me de liefde èn tot God èn tot de mensen
die alle haat en bitterheid verdrijft;
schenk me de hoop die me van angst en vrees bevrijdt.

Heilige, barmhartige God,
mijn schepper en mijn heiland,
mijn redder en mijn rechter,
Heer, ontfermt U!
Uw naam zij geprezen. – Amen.